Bazen hayat, bir çocuğun elinden önce oyuncaklarını, sonra hayallerini alır. Ama bazı çocuklar, kayıpların ve sessizliklerin içinden de güçlenerek çıkar.
Rotinda, küçük bir kızın babasız büyüyüşünü, annesinin sessiz gözyaşlarına tutunarak hayatta kalışını ve en çok da umudu hiç bırakmayışını anlatıyor. Okurken kendi yaralarınıza dokunacak, belki de ilk kez “Ben de yaşadım” diyerek iyileşmeye başlayacaksınız.

"...Geceleri yatarken gözlerimi kapatınca hep aynı şeyi hayal ediyordum: Babam iyileşecek, annem yanımızda olacak, her şey eskisi gibi olacak. Ama içimde bir his, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını fısıldıyordu. Ve ben o hisse tutunarak büyümeye devam ettim..."